Jan reisde jarenlang naar de Himalaya voor zijn fotoboek "The Himalaya, my home". Zijn ultieme wens voor het boek was een door H.H. Dalai Lama geschreven voorwoord. Zijn doorzettingsvermogen werd beloond, en in 2014 kreeg hij het zelfs voor elkaar om het boek persoonlijk aan de Dalai Lama te overhandigen! Onderstaande tekst is een kort verslagje van deze bijzondere dag en een reflectie van mijn gevoel daarbij.

"De wekker gaat. Het is half 5 en buiten begint het heel voorzichtig een klein beetje licht te worden. De spullen voor onze speciale tocht staan al klaar, en net vóór 5 uur zitten we op de motor. We moeten ons al vroeg melden en onze bestemming ligt twee uur verderop. We verlaten het terrein van ons hotel. Op weg naar Likir, waar we de Dalai Lama mogen ontmoeten!

Het is erg rustig op de weg. Hoe anders was het hier gisteren, toen honderden, misschien wel duizenden, Tibetanen, Ladakhi, nonnen en monniken langs deze zelfde weg stonden. Allemaal probeerden ze een glimp op te vangen van de Dalai Lama, die via deze route naar het Likir Monastery gereden zou worden. De hele route was versiert met vlaggetjes, kleurrijke bogen en welkomstteksten. Opgewonden mensen zover we konden kijken.

Nu is er niemand meer, een schril contrast.

Bij het klooster mogen we meteen doorrijden als we zeggen dat we een afspraak hebben met de Dalai Lama. Best maf als je daarover nadenkt, Jan heeft zelfs zijn helm nog op als hij dat vertelt tegen de politieman die de ingang bewaakt. Dat krijg je op veel andere plekken niet voor elkaar in elk geval.

Als we binnen zijn klampen we in elk geval de eerste de beste monnik aan die we tegenkomen, en hij stuurt ons naar boven, naar een wachtruimte voor de gasten. Hij kent de hoofdlama die onze afspraak geregeld heeft en beloofd hem even te halen.

Het duurt behoorlijk lang, tot er een monnik binnenkomt en ons uitnodigt voor het ontbijt. Dat op zich vind ik al een hele beleving!

Buiten op het plein zijn zo'n 300 nonnen en monniken aanwezig. Ze zitten op de grond te eten of staan ervoor in de rij te wachten. Met een kommetje in onze handen sluiten we aan. Dit is voor mij even slikken....in een grote ton zit iets wat lijkt op een kruising tussen brood en een pannenkoek. Dan volgen er een aantal pannen, zo groot als een badkuip, waar rijst, dhaal of een mix van aardappelen met peterselie en een natte saus in zit. Niet echt smakelijk, maar het gaat om het idee en we nemen een beetje." 

"Na het ontbijt begint de tijd toch wel te dringen. Terwijl we weer in de wachtruimte zitten, heeft de hoofdlama zich nog steeds niet laten zien. Jan gaat zelf op zoek en komt na een tijdje verhit terug dat we in het verkeerde gebouw neergezet zijn! Meteen is er volle bak stress, want bij het goede gebouw is de beveiliging wél heel erg streng, en het is er behoorlijk druk. De mensen die hier in een lange rij staan te wachten hebben allemaal speciale pasjes....behalve wij!

Nog net voor de paniek toeslaat staat ineens de hoofdlama voor onze neus en zorgt ervoor dat de beveiligers ons door de poort laten.  

We komen op een terrein waar een sjiek gebouw hoog verheven staat boven een binnenplaats die niet groter is dan een kwart voetbalveld. Het plein ligt vol tapijten die me aan mijn opa en oma doen denken, omdat zij zulke tapijten altijd op tafel hadden liggen. Verder worden een zijde afgeschermd door een hoge muur en aan de andere twee zijden door een gebouw van twee verdiepingen met een balustrade. Daar moeten we heen, helemaal naar de andere kant van het terrein. We worden op de balustrade op een tuinstoel gezet. "Best places", volgens de hoofdlama. Heel even zijn we in verwarring, wat is dit?? We zouden toch een ontmoeting hebben?? Waarom zitten we hier?? Beneden op het plein zitten allemaal monniken te wachten op wat komen gaat. Net als we ons, nog steeds een beetje beduusd, geinstalleerd hebben, duikt de hoofdlama weer op en begint "Come! Come! Meeting!" te roepen. Hals over kop worden we meegetrokken, samen met wat andere mensen. En omdat wij als laatste binnenkwamen, lopen we nu als eerste achter de hoofdlama aan in de richting van het sjieke gebouw. 

We worden met 15 anderen in een soort ontvangsthal gezet en het is wel duidelijk: zoveel pracht en praal....hier gaat het gebeuren! Ik ben nog steeds een beetje beduusd. Om mij heen zie ik een groep onrustige mensen. Sommigen lachen breeduit, maar de meesten zijn gespannen en hebben tranen in hun ogen. Jan kijkt gejaagd. Mijn hart bonkt in mijn keel en de emoties die deze ruimte vullen slaan gemakkelijk op mij over. Help! Ineens weet ik hoe deze mensen zich voelt! Dit is alsof we naar een Bon Jovi concert gaan waarbij we van te voren eventjes naar Jon himself mogen. Ik zou het besterven, serieus!!

Er gaat een deur open en we worden meegenomen, verder het gebouw in. Omhoog over marmeren trappen, gangen door en van de ene hal naar de andere, tot we voor een dubbele houten deur staan, die is vervaardigd uit prachtig houtsnijwerk.

Er volgen nog wat orders van de beveiliging en dan gaan de deuren open....

His Holiness de Dalai Lama staat in de deuropening en verwelkomt al zijn gasten zelf, wat hem meteen heel erg menselijk maakt. Dit is iets dat ik niet had verwacht bij zo'n groot persoon.

Nog steeds niet wetende wat er nou precies de bedoeling is wil Jan meteen zijn boek in de handen van H.H. drukken en begint stamelend zijn verhaal. H.H. steekt daar een stokje voor met een "Welcome, come...sit...first, we sit". 

En daar zit je dan, in een groot bankstel, ergens in een klein klooster in het verre India. Naast je zit in een minstens zo grote stoel s'werelds grootste spiritueel leider. En hij praat met ons..."

"Er zijn mensen die huilen, die vol bewondering naar hem kijken en niet kunnen geloven dat ze hier nu zitten. Hij praat over algemene zaken, over het boeddhisme en laat weten wat hij van de EU vind.

Buiten horen we de monniken een religieus lied zingen en iemand van de staf komt zeggen dat het tijd is.

De salontafel ligt vol boeken die iedereen heeft meegenomen en H.H. vraagt aan Jan of hij nu misschien wil vertellen wat hij bij binnenkomst al wilde zeggen. Ze spreken samen over Jan zijn fotoboek en dan wil H.H. het signeren. Maar het is een kado, dus Jan slaat dit aanbod af, wat even voor een grappige verwarring zorgt. Als de andere boeken wél zijn gesigneerd is er nog tijd voor een foto met iedereen. Er ontstaat een hilarisch en ook een vreemd beeld in mijn hoofd als ik zie dat de groep Argentijnen met zijn allen selfies maken met de Dalai Lama.

Al met al staan we een half uur later weer buiten en nemen we onze plaatsen op de balustrade weer in. 

En daar, met het intense gezang van de monniken op het plein onder ons, komt het besef van wat er nu net eigenlijk gebeurd is. Even worden de emoties teveel, maar dat mag."

"Het gaat bijna beginnen. De stoel die op het podium staat wordt gereed gemaakt en de man die de parasol van de Dalai Lama draagt gaat er naast staan. Onbewust vergelijk ik het met de droog dweilen van het podium en het klaarzetten van Jon's witte microfoonstandaard.

En waar ik gewend ben aan luid gejuich, ontploffende emoties en tranen die mijn zicht vertroebelen als in míjn wereld de man waar het om draait het podium betreedt, heerst er hier een oorverdovende stilte en is nederigheid en aanbidding af te lezen op de gezichten als de man naar buiten komt waar zíj op wachten...

En dat maakt zo'n indruk op mij, dat ook nu tranen mijn zicht vertroebelen...."