De Drokpa (of Brokpa) Tribe wordt beschouwd als een van de  oudste, zuiverste menselijke stammen van India. Ze leven ver van de gebruikelijke toeristische plekken in een vruchtbare vallei langs de Indus rivier. Erg bijzonder dat wij een paar dagen met deze stam door kunnen brengen. Van Leh rijden we in zo'n 6 uur naar Dha-Hanu, één van de dorpjes waar deze mensen leven. De omgeving is schitterend! We volgen de Zanskar rivier, een brede, lichtblauwe rivier die diep tussen het immense gebergte stroomt. Het is zonnig, en de schapenwolkjes maken de blauwe lucht compleet. De bergen wekken een desolate indruk, alsof er niets groeit op deze dorre gronden. Maar schijn bedriegt, we zien herders met kleine kuddes koeien grazen op open velde waar voor onze ogen geen gras lijkt te groeien. Het zonlicht brengt de bergen tot leven en de schaduwen van de wolken geven ze glans. Alle tinten bruin wisselen zich af op glad en ruw gesteente, en rotspartijen met blauwgroene kleuren maken het landschap fantastisch om naar te kijken. 

Onderweg rijden we door verschillende dorpjes, die stuk voor stuk in een groene oase van populieren, knotwilgen en fruitbomen liggen. De Himalaya is niet dor, ze is verrassend vruchtbaar, al is het dan op relatief kleine stukken.

In het begin van de middag komen we aan in Dha Hanu, op een hoogte van 3000 meter. Het laatste stuk naar ons guesthouse moeten we lopen. En hoe! Door een soort open deurkozijn lopen we zo'n 500 meter bergop over een ezelspaadje, dat op verschillende plekken ook direct als afvoerbeekje fungeert voor het overtollige water uit de bergen. Ook hier is het vruchtbaar en groen. Abrikozenbomen hangen zo laag over het pad, dat zelfs ik met mijn 1.64 meter moet bukken. Onze slaapplek is in een eenvoudig huisje van ontzettend lieve, gastvrije mensen. Ze wachten ons op met een warme lunch van noedels en verse mixgroentes. Het zonnetje schijnt hier en daar door het bladerdek van de enorme druivenstruik die boven het kleine terras groeit. Een gevoel van warmte stroomt door me heen. Ja, dit voelt goed. 

Na de lunch wandelen we naar het dorpje. We lopen verder langs een rotswand over het slingerende ezelspaadje. Ik kijk mijn ogen uit. Tegen de rotswand zijn kleine hokjes gebouwd van gestapelde rotsblokken. Het zijn stalletjes voor het vee. Een eindje verder komen we bij een open stuk in de vallei, waar we uit kunnen kijken over velden. De Drokpa telen hier oa gerst, aardappelen, tomaten, pompoenen, bonen, wortelen en mosterdplanten. Als we het pad verder vervolgen en bij het dorpje uitkomen, ben ik aangenaam verrast. Ik dacht een paar huisjes te zien, maar hier wonen zo'n 200 mensen! Een oud huis van 3 verdiepingen toornt boven ons uit. Houtsnijwerk siert de ramen, waar geen ruiten in zitten. De familie is een nieuw huis aan het bouwen, hoger op de berg. En wat een contrast...ik zie zelfs een schotel antenne hangen voor de tv! Jongeren zijn westers gekleed en lopen met mobiele telefoons. Alleen de ouderen lopen nog in traditionele kleding. Ook hier, ver van de bewoonde wereld, doet de moderne tijd zijn intrede. Ik ben er een beetje stil van.... 

Stuk voor stuk zijn de mensen vriendelijk en gastvrij. We worden uitgenodigd in huiskamers en krijgen thee aangeboden.

De tweede dag bij de Drokpa is een hele bijzondere. We gaan eerts naar een klein dorpje van 15 huisjes wat een stukje terug ligt. Toen we gisteren aankwamen heb ik de lange, houten brug diep in het ravijn over de woest kolkende rivier wel zien hangen, en bedacht me toen dat een oversteek alleen voor die-hards moest zijn, en in elk geval niet voor een westerse griet met lichte hoogtevrees.

De chauffeur parkeert de wagen vlakbij dezelfde brug en ik slik een keer als ik het dorpje waar Tashi naar wijst aan de overkant zie liggen. Oeps.... Ik tover een flinke dosis dapperheid tevoorschijn en begin met knikkende knieën aan de overtocht. Het dorpje blijkt in een idyllische omgeving te liggen. Het lijkt wel een stadspark! Naast de rivierbedding loopt een pad onder grote knotwilgen dwars door een grasveld waar je zo je tent op zou willen zetten. We ontmoeten een oud echtpaar van 83 en 84 jaar oud en worden weer hartelijk welkom geheten.

S'middags gaan we met een groepje vrouwen uit ons "eigen" dorpje op pad voor een fotoshoot. De jeep staat klaar en de vrouwen hebben zo te merken wel zin in een uitje. Eén van hen komt me iets toefluisteren waar ik natuurlijk niks van kan verstaan, maar we samen toch hard om lachen. Het is even passen en meten maar als we allemaal in de jeep zitten, zit de stemming er meteen goed in. Er worden nootjes uitgedeeld en de vrouwen kletsen honderduit. Zodra we het dorpje verlaten en de weg opdraaien, zetten ze gezamelijk een lied in. Ze zingen en zingen. En met de zon en de schaduwen van de wolken die de bergen tot leven brengen, het water dat beneden in de rivier woest tekeer gaat en de wind in mijn gezicht, krijg ik een brok in mijn keel. Bijna wordt ik overmand door emoties. Ik slik met moeite mijn tranen weg.

Jan zit naast me, en terwijl hij mijn hand pakt zegt hij "en dit is nou Ladakh". Ik begrijp het direct. Wat fantastisch is dit!