"Het is warm in de stad. De zon schittert fel aan de strakblauwe lucht. Terwijl we de afslaan bij het drukke kruispunt zie ik even verderop het oorlogsmonument al liggen. Middenin de drukte van Miami Beach, vanachter een een ronde muur in een vijver, rijst een enorme hand naar de hemel, als het laatste gebaar van een stervende. In de arm klimmen honderden levensgrote beelden van mensen, die angst, verdriet en wanhoop uitstralen. Het voelt een beetje bizar aan als we dichterbij komen..

De parkeerwacht komt naar ons toe om te vertellen dat het monument gesloten is voor bezoekers, omdat er later die dag een herdenkingsdienst zal zijn. Als we vertellen waar we vandaan komen, mogen we toch naar het monument als we beloven voor een bepaalde tijd weer weg te zijn. En zo komt het, dat we hier helemaal alleen zijn."

"Om bij het monument te komen lopen we om de vijver heen. Een marmeren muur met ontelbaar veel namen van overledenen leidt ons naar de achterkant, naar de ingang.  Ik loop in mijn eentje voorop, en kom bij een gang. De zon verlicht de jodenster in het plafond. Terwijl de stadsgeluiden verstommen, klinkt er een zacht gezang, wat een hypnotiserende uitwerking op mij heeft.

Ik moet de gang in, er is geen andere weg. Het gezang is nu het enige wat ik hoor, en mijn hart klopt in mijn keel terwijl ik door de gang naar het monument loop."

"Voor de uitgang zit het beeld van een klein bang meisje, dat huilend haar armpje naar me uitstrekt en om hulp lijkt te vragen. Mijn hemel, wat confronterend... Ik kijk achter me, maar ben nog steeds alleen. Een gevoel van onbehagen zorgt ervoor dat al mijn nekharen overeind komen terwijl ik het ronde plein van het monument betreedt. Ik sta weer buiten, waar de zon schittert aan de strakblauwe hemel. Het gezang is hier niet meer te horen, evenals de geluiden van de stad. In een oorverdovende stilte kijk ik om me heen, terwijl de wanhoop van de beelden het plein vult."

Voor meer informatie:

Holocaust Memorial Miami Beach