rangdum valley, zanskar, india
Memories
"Het geisoleerde Rangdum ligt in een dal op ruim 3600 meter hoogte in de Suru vallei, in de staat Jammu en Kashmir in het noorden van India. Er is geen elektriciteit, telefoon of internet. Voor ons is dit het startpunt voor onze trektocht naar Photoksar. We zullen hier eerst een dag acclimatiseren voor we aan onze tocht beginnen.
De reis naar Rangdum is (voor mij persoonlijk) nogal een angstige gebleken.
S'morgens vroeg vertrekken we van Dah via Kargil naar Rangdum, waar we 12 uur over gedaan hebben met twee tussenstops. De weg van Dah naar Kargil voert ons over een bergpas en onze chauffeur lijkt nogal haast te hebben gezien zijn stevige tempo. Echt prettig verloopt de rit niet, en ik ben niet helemaal fit op deze hoogte. In Kargil moeten we onze auto wisselen voor een jeep en vanaf hier gaat het al snel slechter met de conditie van de wegen. Rangdum ligt op zo'n 100 km van Kargil, en we doen er maar liefst 5 uur over om dit stuk te overbruggen. De wegen zijn ronduit slecht en de rit gaat dan ook over smalle bergweggetjes (inclusief tegenliggers!) langs diepe ravijnen en over slingerpaadjes die riviertjes doorkruisen. Er zitten ontzettend veel gaten in het verharde en onverharde wegdek, waardoor we met moeite vooruitkomen. We halen snelheden van 20 tot 30 km/u. In het donker komen we aan. Het is koud in Rangdum, het waait ontzettend hard en het regent. Ons tentenkamp staat een heel eind het dal in en de moed zakt me in de schoenen. Ik ben namelijk geen kampeerder. Dat wist ik natuurlijk al, maar de rit en het weer zorgen er niet bepaald voor dat ik sta te springen als we aankomen."
"De volgende ochtend is het droog en is de wind gaan liggen. Met een warme kop thee beginnen we de dag. Voorzichtig breekt het wolkendek open en laat het zonnetje zich zien. Ineens ziet het er allemaal heel anders uit dan toen we aankwamen. Ons kamp bevind zich in een groene vallei naast een kabbelend beekje. We worden omringd door besneewde bergtoppen. Een armzalige koe heeft ons kamp ontdekt en hangt wat rond in de hoop op eten. Het krijgen is natuurlijk makkelijker dan zelf zoeken. Er duikt een herder op met een kudde van zo'n 300 schapen. Daar zitten we dan met onze kop thee terwijl we visite krijgen van de het zoontje van de herder en de schaapskudde die dwars door ons kleine kampje graast."
"Later die middag lopen we naar het klooster om wat rond te kijken. Het is niet ver, een goede 5 km, maar door de hoogte valt het toch nog wel tegen. Het is in elk geval vast een kleine oefening voor morgen, als de paardenman met de yakken komt en we aan onze tocht kunnen beginnen. Mijn gezondheid laat wel wat te wensen over en daar maak ik me een beetje zorgen over. Ik heb last van de hoogte en daarbij een flinke keelontsteking en een blaasontsteking te pakken."
"De volgende ochtend krijgen we een tegenvaller te verwerken. De paardenman is niet op komen dagen, er is een lawine geweest op de bergpas en deze is de komende weken afgesloten. Onze trek gaat dus niet door. Alle onkosten zijn al betaald, we hebben voor een week proviand gekocht (ook voor de 4 mensen die ons zouden begeleiden) en ineens gaat het hele verhaal niet door. Wat een domper. Onze vertrouwenspersoon die alles rondom dit avontuur geregeld zou hebben heeft nogal wat steken laten vallen. De gids die hij geregels heeft blijkt een jongen van een jaar of 20 te zijn die amper Engels spreekt. Hij is gekleed in afgetrapte gympen en we weten niet zeker of hij wel in de gaten heeft dat wij naar Photoksar trekken. We maken nogmaals te tocht naar het klooster waar we met een satelliettelefoon naar onze vertrouwenspersoon bellen. We kunnen geen kant meer op. De beste optie om hier weg te komen is om een jeep uit Kargil te laten komen die ons ophaalt. Dat zal een dag duren. Ik kijk er niet naar uit, gezien de doodsangsten die ik heb uitgestaan op de heenweg...
We wandelen die middag naar een piepklein dorpje verderop in de vallei. Het telt niet meer dan een handvol huisjes. Een gezin met kleine kinderen, de herder, een oudere vrouw die met een lammetje samenwoont, we worden door iedereen warm ontvangen. Dat doet ons goed, het maakt de domper van deze ochtend toch wel een beetje goed...
S'avonds laat komt de jeep aan in ons kleine kampje en de volgende ochtend verlaten we de vallei met gemengde gevoelens."
