Soms kom je zomaar, min of meer per ongeluk, op een plek terecht die zo apart is dat je jezelf afvraagt waarom je daar nog mooit iets van gezien hebt op het wereldwijde web. En Point De La Creche is zo'n plek. Tijdens onze korte trip naar de Opaalkust wisten we waar we heen wilden. De voorbereiding was zoals altijd zo uitgebreid mogelijk. Waar en hoelaat komt de zon op, waar en hoelaat gaat hij onder, wat zijn de getijden, hoe is de maanstand, wat is de globale weersverwachting. In wat voor tijdsbestek kun je op een bepaalde locatie staan, vanaf het moment dat je je slaapplek verlaat. Dat soort dingen. Heel veel fotografietijd gaat dus in de voorbereiding zitten. Ik denk zeker wel 75 procent. En dan moet het op het "moment suprême" ook nog allemaal kloppen. De weersomstandigheden zijn vaak zo veranderlijk dat je ondanks je hele voorbereiding evengoed een dosis geluk nodig hebt. Hoe beter de voorbereiding hoe kleiner die dosis is, maar toch.

Omdat we tussen het fotograferen door tijd zat hebben voor andere dingen, besluiten we een stuk verder te rijden naast de kust. Het is mooi hier, met kleine slingerwegen die door het glooiende landschap kronkelen. Als we onderweg gestopt zijn voor een bak koffie en een picknick tussen de bloemetjes rijden we nog wat verder. Ineens zie ik iets in de verte in zee. Is dat een bunker?? We stoppen bij de eerste mogelijkheid om beter te kunnen kijken wat we nu eigenlijk zien. Ik heb geen idee, maar wat we zien is interessant genoeg om te onderzoeken!   

We lopen een gedeelte van de La Creche wandeling. Als we flink wat gedaald zijn komen we bij een oud fort wat gedeeltelijk in de klif ligt. Het is een indrukwekkend overblijfsel van de AtlantikWall. Het ding wat we in de zee zien, blijkt een soort enorme muur te zijn en er loopt een pad naartoe. In mijn allerbeste Frans klamp ik een local aan en hij legt me uit dat de muur onderdeel was van de verdedigingslinie van de Duitsers. De muur is een langgerekt fort geweest met een hele linie kanonnen. Het pad wat er naartoe loopt is een oude spoorlijn die alleen met eb begaanbaar is.  Op die manier konden de Duitsers het fort bevoorraadden.

En nog steeds komt het oude spoorlijntje tijdens eb tevoorschijn en kun je helemaal tot bij de muur komen.

De planning is zo gemaakt. Het wordt vloed en de zon staat boven zee, en met die gegevens kunnen we hier niet veel. De volgende dag zijn de vooruitzichten goed. De zon zal boven land staan op het moment dat het water zich terug gaat trekken. En dus kunnen we over het spoorlijntje achter het water lopen, tot aan de muur. De uitvoering is nog beter dan dat we vooraf konden verzinnen. Het licht is namelijk prachtig en zorgt voor zachte, pastelachtige kleuren. Ik vind het een bijzondere sfeer geven aan deze historische plek van gruwelijkheden....