Soms heb je van die reizen dat je zó goed voorbereid denkt te zijn, terwijl niets minder waar is als je eenmaal ter plekke bent aangekomen. Zeker als het iets cruciaals is. Zo ging het ook bij de trip die we maakten naar het Grand Staircase National Monument. Prima planning vonden we zelf, mooi wat later in het najaar zodat we nog die fantastische herfstkleuren mee konden pikken. Een verblijf van 4 dagen en 3 nachten is genoeg om de omgeving eens flink uit te kammen. Maar pas aankomen op 29 oktober bleek toch niet zo heel erg handig te zijn. Iedereen was zich namelijk al volop aan het voorbereiden voor het winterseizoen. Dat betekende dat twee dagen later alles zou sluiten en dat er op het moment dat wij aankwamen al geen gidsen meer te vinden waren. Het seizoen zat erop....

Toegang tot het monument zelf krijg je via de Hole-In-The-Rock Road. Een onverharde weg van ruim 90km (enkele reis!) 

Op deze weg wordt niet gepatrouilleerd door rangers en het heeft de aanbeveling om hier alleen met een 4WD te komen, aangezien regenbuien ervoor kunnen zorgen dat de weg onbegaanbaar wordt, zelfs voor een 4WD. De bezienswaardigheden bevinden zich aan de talloze zijweggetjes, en zijn soms alleen te voet of per fiets te bereikbaar. 

Ipv op eigen gelegenheid kun je beter een dag met een gids meegaan. Wij zijn op verschillende plekken geweest waar we anders niet gekomen waren én hebben veel over het gebied geleerd.  

"Dus....iedereen gaat zich hier opmaken voor de grote winterstop...we krijgen zelfs te horen dat we niet uit hoeven te checken over een paar dagen, want dan zal de receptie en het restaurantje van de cabins hier al gesloten zijn. Sterker nog, ze sluiten de avond ervoor al omdat het dan Halloween is. 

Maar goed, daar zit je, dan op een plek waar je een hele reis omheen hebt gepland...om erachter te komen dat alles wat je zo mooi verzonnen had niet eens uitgevoerd kán worden. Mijn humeur begint naar een nulpunt te dalen. Jan is niet voor één gat te vangen en zijn ik-ga-dat-even-regelen-mentaliteit zorgt ervoor dat we binnen een uur met een gids aan tafel zitten. Coltar kent het gebied op zijn duimpje en wil ons de dag erna wel meenemen naar wat mooie plekken van onze wishlist en voegt er zelf ook nog wat aan toe zodat we een volle dag onder de pannen zijn. Peek-a-Boo en Spooky Canyon: here we come!!!"

Normaal gesproken zullen hikers eerst bij Peek-a-Boo uitkomen en daarna doorwandelen naar Spooky. Peek-a-Boo is een zogenaamde hanging canyon, en de ingang ligt 4 meter boven de grond. Hier zul je dus eerst naartoe moeten klimmen via een gladde rotswand waar wat uitsparingen in gemaakt zijn. Vaak staat er een grote plas troebel water net na de ingang (soms wel 3 meter diep), waar je doorheen zult moeten. In deze canyon loop je heen en weer terug, en je baant je een weg over of onder zandstenen bogen en door spiraalachtige bochten. Coltar wil dit andersom doen, omdat je dan Peek-a-Boo van boven naar beneden loopt ipv heen en weer.  

"Als we anderhalf uur gelopen hebben komen we bij de ingang van Spooky Canyon. En "spooky" is het!! Deze mysterieuze canyon is 480 meter lang, en omdat de wanden hoog zijn en heel dicht bij elkaar staan komt er weinig zonlicht binnen. De wanden zijn donker gekleurd en er zitten harde knobbels op. Op veel plaatsen is het zó ontzettend smal, dat je er alleen zijwaarts doorheen kunt. Op sommige punten kun je zelfs niet eens met je hoofd draaien! Onze rugzakken moeten we er doorheen sjorren. "God Bless you don't have big boobs" aldus Coltar. This is the male-cayon, vertelt hij, omdat hij zo heftig is. En dat klopt. We hebben maar liefst twee uur nodig om er doorheen te komen en we hebben heel wat geklommen, geklauterd, gegleden en vooral gesjord.

Mijn hemel....blijf rustig....blijf ademen....blijf rustig....blijf ademen...."

"Spooky is vooral een hele spannende, claustrofobische ervaring vanwege de engtes en het feit dat er bijna geen licht is. 

Peek-a-Boo daarentegen is de female cayon, omdat ze zo'n mooie, zachte rondingen heeft zegt Coltar. En het is waar. Schitterende bogen en zachte rondingen in een smalle slot met veel licht. Het is prachtig en we zijn onder de indruk. Er hangt meteen een hele andere sfeer. Vredig. Open. Het is bijna té licht. Coltar is voorop gelopen en wacht ons op bij de uitgang. Hij is gaan zitten en speelt een gevoelig lied op zijn zelfgemaakte Indiaanse fluit. De klanken worden weerkaatst tegen de rondingen van van Peek-a-Boo.

Terwijl we ons langzaam in de richting van Coltar begeven blijf ik achterom kijken. 

Dan zie ik een van de bogen samensmelten met de wand van de canyon en een grote hartvorm wordt zichtbaar. 

Ik slik even, alles valt op zijn plek en ik val stil. Wat een bijzondere omgeving...

Pas als Coltar met een dwingende toon zegt dat ik nu écht mee moet komen, kan ik mijn blik losmaken van dat prachtige hart.

We moeten gaan. Het is nog een eind lopen naar de jeep en dan nog 43 km over die zandweg met een bloedgang naar huis jakkeren."