subway, zion np, vs
The Subway in Zion NP is zo'n typische plek waar je alleen maar van kunt dromen. Je ziet beelden op het internet en kunt maar één ding denken: WOW!!! Daar wil ik ook heen! Bij ons was het niet anders. Ik weet niet waar ik dat ene beeld tegen ben gekomen, maar wel dat het me daarna niet meer heeft losgelaten. Het kostte wat speurwerk, (want zó ontzettend bekend was de Subway nou ook weer niet) en in het kader van YOLO besloten we weer een reis te plannen, gebaseerd op het bezoeken van deze plek.
Een briljant idee, want nog steeds is de "Subway-hike" de gaafste hike die we ooit gemaakt hebben!
Informatief
Voor de Subway heb je een wilderness permit nodig. Permits zijn online verkrijgbaar (1 april tot 31 oktober) via een online loterij, die 3 maanden van te voren gedaan wordt. Je mag één aanvraag per persoon per maand indienen, en hierbij mag je drie voorkeurdatums opgeven. Er worden 80 permits per dag uitgegeven die de winnaars op kunnen halen in het Zion Visitor Centre aan het Wilderness Permit Office. Als je bent uitgeloot kun je proberen aan dit zelfde loket permits te krijgen die niet zijn opgehaald.
Van 1 november tot 31 maart is er zo weinig vraag naar permits, dat er géén loterij plaatsvind. Bezoekers kunnen het Zion Wilderness Permit Office binnenlopen en permits voor de dag erna aanvragen. Zorg evengoed dat je op tijd bent, permits worden namelijk uitgegeven op volgorde van binnenkomst!
Haal je permit op de dag vóór je gaat lopen. Het bezoekerscentrum gaat s'morgens pas om 8.00 uur open en je moet dan echt al aan de tocht begonnen zijn. Vanaf Springdale is het zo'n 45 minuten rijden naar de parkeerplaats van de Left Fork Trailhead. Het laatste dat je wilt is te laat starten!
Met de permit kun je beginnen aan de tocht naar de Subway. Dit kan op twee manieren: namelijk "Top-down" óf "Bottom-up".
Top-down is een zware, technische hike (6 tot 12 uur) van 15km, die in oa abseilen, naar beneden klimmen, zwemmen in koud water en ervaring met route zoeken vereist. Deze tocht loopt van A naar B. Je parkeert je auto bij het eindpunt op de parkeerplaats van de Left Fork Trailhead en laat je dan verder brengen (hoe? dat moet je zelf regelen!) naar het beginpunt: Wildcat Canyon Trailhead. Als je onervaren bent met deze vorm van avontuur, laat hem lekker aan je voorbijgaan zou ik zeggen. Commerciële gidsen zijn niet toegestaan in Zion, dus you're on your own ;-)
Bottom-up is een zware hike (ook al wordt hij op de diverse websites "matig inspannend" genoemd, dat is zeker niet waar!) waar je zeker 6 tot 10 uur voor moet uittrekken. In tegenstelling tot de Top-down, is deze hike heen en terug. Het startpunt is de parkeerplaats van de Left Fork Trailhead. De tocht naar de Subway gaat over 5,3 km ruig terrein, zonder wegwijzers.
En met ruig terrein bedoel ik ook écht ruig terrein. In de Zion Wilderness lopen geen paden. Je volgt de rivier stroomopwaarts en moet hem regelmatig oversteken om je weg te kunnen vervolgen. Je klimt over rotsen en boomstammen. De rode rotsbodem is op veel plaatsen spekglad, zeker als er water overheen stroomt.
Zorg voor een goede outfit (dry-pants, neopreensokken en speciale canyoneering schoenen) om warm te blijven en voor voldoende water en energy-snacks voor de hele dag.
Memories
"De Subway lopen is niet echt vanzelfsprekend. We beginnen met een lichte spanning aan onze tocht, want de laatste dagen zijn we ontzettend vaak gewaarschuwd voor deze hike. In deze wildernis zijn namelijk geen paden of routes. De parkeerplaats waar de trail begint bevindt zich hoog boven de canyon op het rim. Vanaf hier starten we eerst in een bos tot we de rand van het rim bereiken. Intussen zijn we het bordje "entering zion wilderness" voorbij en dus houd het pad op. 300 meter de diepte in horen we ver weg het water stromen. Een enkele stenen kegel en wat voetstappen van onze voorgangers wijzen ons de weg naar de bodem van de canyon. Beneden wijst een piepkleine pijl op een paal naar rechts, naar het punt waar we straks weer omhoog moeten. Het enige dat we weten is to "follow the river upstream", dus daar beginnen we mee. Met rood garen markeren we de plek waar we afgedaald zijn, want dat is het probleem hier. Mensen komen vermoeid terug na een zware tocht, weten niet meer waar ze de rivier moeten verlaten en lopen dan te ver door met alle gevolgen van dien. Verdwalen is hier geen uitzondering en daar hebben wij geen zin in. Er hangen meer felgekleurde linten van andere wandelaars. Het zijn er zoveel, dat we ons niet kunnen voorstellen dat iemand dit kan missen.
De tocht gaat ruim 3 uur stroomopwaarts de canyon in. We lopen door geel gekleurde bossen en klauteren over grote rotspartijen. Ontelbare keren moeten we de rivier oversteken om onze weg te kunnen vervolgen. Regelmatig staan we stil om ons te oriënteren en een foto te nemen voor te terugtocht. De dry-pants, neopreen sokken en speciale canyoneering schoenen die we gehuurd hebben zijn perfect. Natte voeten, maar we blijven warm. Er zijn talloze watervallen en hoe dichter we bij ons doel komen hoe mooier ze worden. De bodem van de canyon wordt breder en verandert in het bekende, platte, rode Kayenta slickrock. Over de hele breedte stroom water en we halen mensen in die zichzelf ruim de tijd geven om te fotograferen."
"We zijn vlakbij de monding van de Subway. Er zit een jongeman op een rots te pauzeren. Hij is alweer op weg terug en verteld ons dat we aleen zijn. Geschrokken kijken we elkaar aan...alleen??? Met 80 permits per dag en we zijn alleen??? We zetten het op een lopen, want zo'n plek voor jezelf hebben, daar kun je natuurlijk alleen maar van dromen!
De canyon maakt een scherpe bocht naar rechts. Onze adem stokt even. Daar ligt hij...The Subway...uit de brede mond stroomt het water over de gladde rotsbodem naar ons toe. Het is een korte tunnelformatie en aan de bovenkant raken de rotsen elkaar net niet. In de bodem zitten op meerdere plekken perfect ronde gaten met een zanderige bodem. Omdat de tunnel een beetje afloopt, vormen zich kleine watervalletjes is de gaten. Het licht wordt overal weerkaatst en dat geeft een schitterend effect. Het water is helderblauw en we zijn compleet overdondert door deze schoonheid. Er is niemand! Pas na ruim een uur komt er een fotograaf bij, maar dan zijn wij al klaar. We hebben alle hoeken gefotografeerd, tot ons kruis in het ijskoude water van de gaten gestaan en overal ruim de tijd genomen. Tegen de tijd dat we onze spullen hebben opgeruimd zijn er nog 5 anderen aangekomen en ze staan braaf naast elkaar te wachten op hun momentje. Wij beginnen steenkoud maar dolgelukkig aan onze terugtocht."
"Tijdens de terugtocht nemen we het niet meer zo nauw en volgen de rivier stroomafwaarts. De makkelijkste en snelste manier is om gewoon door het water te banjeren. Als we even gelopen hebben is de kou alweer uit ons lichaam gejaagd en voelen onze voeten niet meer aan als ijsklompen. Na 3 uur flink doorstappen staan we ineens staan we ineens voor het piepkleine pijltje naar rechts. Onze rode markers en de andere felgekleurde linten zijn verandert in een paar onopvallende strikjes die compleet opgaan in de natuur. Het is inderdaad waar, we zijn zó vermoeid dat we er voorbij zijn gelopen zonder ze te zien. En dat voelt wel even bizar aan.
De laatste zware klim naar boven hakt er flink in. Na een dag als deze is het bijna niet te doen. Een paar keer denk ik zelfs dat we het niet halen tot boven. Doodvermoeid en drijfnat van inspanning bereiken we onze auto op de parkeerplaats, waar handdoeken, droge kleren en warme koffie (applaus voor de IKEA thermoskannen, wat een tópper!) op ons wachten. Wat een bevrijdend gevoel is het om die zware rugzak af te kunnen doen en jezelf uit dat pak te verlossen. We laten ons in de comfortabele autostoelen vallen en sluiten een moment onze ogen. Na 8,5 uur hard werken is er niks zo lekker als een moment van ontspanning met een dampende bak koffie waar je je koude handen aan kunt opwarmen.
S'avonds laat ik me langzaam in het warme water van het bad op onze kamer zakken. Het voelt als een heerlijke weldaad om mijn vermoeide lijf even te laten ontspannen na deze loodzware dag. Ik voel elke vezel in mijn lichaam. Mijn rug en schouders zijn beurs door het sjouwen met de zware rugzak. Mijn billen, benen, knieën en voeten doen pijn van de tocht die we hebben volbracht. Ik sluit mijn ogen en glimlach terwijl ik de dag nog een keer in mijn hoofd beleef. Ik ben benieuwd of ik straks nog de trap af kan om gaan te eten. En of ik morgen überhaupt nog uit bed kan."
