De Himalaya....Jan is er ontzettend vaak geweest. Als toerist, maar ook als reisleider voor motorgroepen. Bijna 10 jaar lang vertoefde hij elke zomer een aantal weken in het noorden van India. Hij maakte er de prachtigste foto's en de meest onvergetelijke tochten. Als hij over zijn avonturen begint te vertellen hangen de luisteraars doorgaans aan zijn lippen. Ik was daar geen uitzondering op, en liet me dan ook vrijwillig meeslepen door zijn adembenemende verhalen. 

Die verhalen gingen voornamelijk over slechte wegen, modderstromen, wegblokkades, wilde honden, wilde paarden, hoogteziekte, de algehele hygiëne en niet te vergeten....het eten. Maar hij vertelde ook over de mooiste momenten. Die gingen allemaal over de boeddhistische bevolking, gastvrijheid, thee drinken, de kleurrijke kloosters, gebedsmolens en vriendelijke monniken. Hij beschreef fantastische landschappen van boven de boomgrens, met weidsheid, vergezichten, kleurrijke valleien en de welbekende witte stoepa's. 

Dus dat het er een keertje van ging komen was wel duidelijk. Samen reisden we naar Leh in Ladakh, Noord-India. Jan had wat dingen uitgewerkt waar hij wilde fotograferen en we zouden wat plekken bezoeken die hij me graag wilde laten zien. 

En ondanks dat zo'n beetje alles hier een streling voor je ogen is, is dit nou niet persé een reis waar ik de beste herinneringen aan over heb gehouden. Op het moment dat ik deze herinneringen deel is het inmiddels 5 jaar geleden dat we er waren. Achteraf gezien was het práchtig, maar destijds vond ik het een hel...en ik heb heel wat tranen laten vloeien in de drie weken dat we er waren. Van angst, verdriet, geen vertrouwen hebben en waanzinnig ziek zijn.   

"Leh ligt op een hoogte van 3600 meter en dat is goed te merken. We worden al licht in ons hoofd of zelfs duizelig van de kleinste inspanning, zoals gebukt iets in je koffer zoeken, een trap oplopen of wat eten. De eerste dagen rusten we dan ook veel uit om te acclimatiseren. Het raam van onze kamer staat open en we luisteren naar het ritmische gezang dat van buiten komt. Een familie is met een paar yakken het land aan het omploegen. Het roept een bijzonder gevoel op wat ik niet goed kan omschrijven. Ik denk aan de FataMorgana van de Efteling maar dan zonder bootje. Er lopen koeien, kalfjes en ezeltjes door de straten die wat eten proberen te vinden in de hopen vuilnis. Het is hier rommelig en stoffig, en op een aparte manier ontzettend mooi. De Tibetaanse vlaggetjes die door de straten hangen, de kloosters, de monniken en de stoepa's...het heeft allemaal iets, maar ik weet nog niet wat."

"We worden warm onthaalt in het Moonland Hotel. Ik kan het goed gebruiken, want ik voel de tranen branden achter mijn ogen. We voelen ons allebei bedrogen en bedondert. Na een mislukte trektocht in Rangdum en een hoop gedoe over afspraken die niet nagekomen worden (ja, dit is India, I know!) zijn we wel toe aan een kop tomatensoep die speciaal voor ons wordt warm gemaakt. Hier zitten we dan, niet goed wetende wat we nu verder moeten. Eerst maar eens even bijkomen van al het gedoe in Rangdum.

Een goede nachtrust doet vaak wonderen. Murup, de eigenaar van het hotel, neemt ons mee naar Khalatse, waar we wat spulletjes kopen op de markt en bij een kennis van hem gebruik kunnen maken van het internet.

Als we aan het einde van de middag terug komen in Lamayuru neemt Murup ons nog mee op sleeptouw door het dorpje. We slenteren tussen stenen huisjes, stoffige steegjes, kleurrijke stoepa's en langs manimuren tegen de bergwand omhoog. Lamayuru is namelijk tegen en ín de rotsen gebouwd. Soms lijkt het wel of we 200 jaar terug gaan in de tijd. Via grotachtige openingen in de rotswand komen we in huizen met woonkamertjes die uit de rotsen steken en je daardoor de meest fantastische uitzichten bieden. We drinken thee en eten koekjes bij lieve oude mensen. Ze kletsen tegen ons en wij kletsen tegen hen zonder dat we een woord van elkaar verstaan.

Het voelt goed, en dat is nu het belangrijkste."

"We zijn onderweg naar Lake TsoKar een zoutmeer op 6 uur rijden van Leh waar we een paar dagen zullen verblijven en in luxe tenten slapen. Het is al twee nachten heel erg slecht weer geweest. Regen in de omgeving van Leh en sneeuw in de bergen. Gisteren was het al één grote chaos omdat alle vluchten werden geannuleerd en mensen niet weg konden. Vandaag begint de Kalachakra en die zal zo'n 150.000 mensen per dag trekken, dus Leh zal overspoeld worden. Gisteravond laat kregen we nog te horen dat op de makkelijke route naar TsoKar een van de bruggen is weggespoeld. We gaan nu dus via de lastige weg, die over de Tanglang-La van 5250 meter gaat.

Achter Leh begint zelfs Jan te twijfelen of het wel een goed idee is om deze tocht te maken. Hele grote stukken van de straat staan blank en er is een landslide geweest waardoor er rotsblokken op de weg liggen. We kunnen er maar net langs. Onze chauffeur stelt voor om bij het eerste checkpoint naar de wegcondities te vragen en van daaruit verdere beslissingen te nemen. Er blijkt hier niks aan de hand te zijn dus we rijden verder. De weg is inderdaad erg goed te rijden en fenomenaal mooi. Deze keer geen bruin getinte bergen, maar rode en gele waar groene en blauwe tinten doorheen lopen. Bruin water stroomt woest door de vallei wat ons verteld dat er in de bergen toch behoorlijk wat regen gevallen is. Het zonnetje schijnt en de kleine dorpjes waar we doorheen rijden zijn kleurrijk versierd met de beende gebedsvlaggetjes boven de huisjes. Op de velden kleuren de mosterdplanten felgeel en het gerst frisgroen. Hoe dichter we bij de top komen hoe meer sneeuw er ligt. Dit zijn de hoogtes....de lucht is hier zo ijl dat ik al begin te hijgen als ik een paar keer buk om een foto te maken...."

"De laatste dagen van deze reis spenderen we in Leh, wat overspoeld is met mensen die de Kalachakra willen bezoeken. Om deze enorme drukte te ontvluchten, huren we een motor en bezoeken we de omgeving van Thikse en Shey."